KAWA

Mmmm… kawa… Mocna, 100% Arabiki, aromatyczna. Do tego syrop (obecnie karmelowy) i spienione mleko. Ach, jak przyjemnie. Może w niedzielę będę już miała swój wyczekany ekspres do kawy. Wiem, że to nie jest jakieś wyczesane w kosmos urządzenie, a jedynie zwykły domowy ekspresik, ale mimo wszystko liczę na to, że mnie nie zawiedzie i będzie robił pyszne espresso, z gęstą ciemnoorzechową cremą, które będę mogła pić z odrobiną mleka i cukru, lub z którego będę mogła przyrządzać pyszne latte lub cappuccino.

Lubię poznawać to, co mi smakuje. I lubię dochodzić do perfekcji w przyrządzaniu tego. Muszę mieć ładne filiżanki – do kawy koniecznie grube, do herbaty lepsze są z cienkiej porcelany. Niedawno na allegro ktoś mi sprzątnął sprzed nosa piękny stary serwis do kawy. W ostatnich dwóch sekundach! Nie zdążyłam przelicytować :( W moje urodziny. To się nazywa wyczucie czasu! Już sobie wyobrażałam, jak będzie pachniała kawa w tym dzbanku z kompletu, gdy zdecyduję się zalać ją wodą, a nie, jak zwykle, zrobić w kawiarce. I ten mlecznik wypełniony gęstym mlekiem… I cukiernica, w której mieniłyby się ziarenka cukru, najlepiej brązowego… I filiżanka – stara, sygnowana, w zielone kwiaty – czekająca na ten aromatyczny napój, a później spotkanie usta – filiżanka… Ech…

Pomyśleć, że kawę zaczęłam pić dopiero na studiach, właściwie pod koniec studiów. Najbardziej pamiętne zdarzenie z kawą z tamtego okresu to wtedy, kiedy koleżanka wyciągnęła mnie do Pożegnania z Afryką dzień przed obroną pracy magisterskiej. Tego dnia zjadłam jedynie skórkę od chleba, bo już się denerwowałam i nic we mnie więcej nie wchodziło. W Pożegnaniu zamówiłam kawę z lodem. O, głupoto ludzka! Lód okazał się być zamrożoną kawą wrzuconą do gorącej kawy. Na stancję jeszcze jakoś dotarłam, ale na miejscu dostałam takiej trzęsawki, że jak zadzwoniła moja mama, nie mogłam rozmawiać (telefon stał w przedpokoju, nie był przenośny), bo zwyczajnie nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Na szczęście nie była to moja pierwsza kawa w życiu (choć, jak pisałam, były to początki mojej przygody z kawą), bo inaczej byłaby jednocześnie ostatnią. A szkoda by było – teraz to wiem. Tak jak kiedyś celebrowałam picie herbaty (gdy ktoś do mnie przychodził i poprosił herbatę, musiał wysłuchać całej długiej listy herbat; teraz mam tylko kilka – ale, żeby nie było, nadal uwielbiam herbatę). Jednak herbata nie daje tylu możliwości. Zalewa się ją wodą, i tyle. Dzbanuszek, filiżanka, określona temperatura. Nadal lubię chodzić do herbaciarni i wybierać jakieś fusy, głównie herbaty zielonej. Ale kawa… Kwaśna, gorzka, słodka, delikatna, mocna… Nie jest mi wszystko jedno, jaką kupuję. Jestem przekonana, że potrafię wyczuć Robustę, nawet jak jest jej tylko mała domieszka w kawie. I te wszystkie zabiegi, żeby kawa była pyszna – spienianie mleka, kiedyś w słoiku, teraz (nareszcie) podręcznym szejkerem, dodawanie syropu lub posypki, czasami wiórków czekoladowych itd. Moja kawiarka spisuje się doskonale, na pewno z niej nie zrezygnuję, nawet gdy w kuchni zagości ten wyczekany ekspres.

Idę poczytać „Bluszcz”. Rozwinęło skrzydła to pismo. Pierwszy numer był tak bardzo nijaki. A teraz – naprawdę jest co poczytać. Zabieram ze sobą kawę :)