Z niezgody na to, co się stało, ze złości, z bezsilności mój umysł, ja cała zaczęłam dochodzić do załamujących wniosków. Bo tyle lat wierzyłam, tyle lat byłam utwierdzana w przekonaniu, że mam się do kogo zwrócić o pomoc w najbardziej beznadziejnych sprawach. Że istnieje KTOŚ, kto czuwa nade mną i nad całym tym bałaganem. I w jednej chwili dotarło do mnie, że to wszystko jakiś wytwór fantazji ludzkiej, potrzeby posiadania siły wyższej nad sobą, kogoś, na kim można się wesprzeć, kim wszystko można wytłumaczyć, można się pocieszyć. Bo przecież gdyby ktoś taki istniał, nie dopuściłby do takiej tragedii. A może istnieje, ale nie jest tym dobrym Ojcem, jakim Go opisują? Jaki ojciec posłałby na śmierć swego syna? Żeby odkupić świat? Od czego? Winy kogoś, kto żył tak dawno, że nawet nie bardzo wiadomo, czy na pewno żył? Poza tym nie wystarczyłoby zwykłe „wybaczam”? Zaraz od razu takie krwawe widowisko? Bo kto wymyślił, że grzechy zostaną zgładzone za nasze(?) winy w taki właśnie sposób? ON! To nie mógł zmienić decyzji? Łatwo poświęca się innych, trudniej siebie…
I kolejna myśl – a może jest tak, jak gdzieś niedawno przeczytałam, a może usłyszałam – Bóg został już dawno uwięziony przez szatana i właśnie szatan rządzi tym światem. Dlatego tyle zła się dzieje.
I jeszcze kolejna – Bóg nie jest tak dobry, jakim chcemy Go widzieć. Siedzi w tych swoich chmurach i się zastanawia, komu to jeszcze dowalić i czym. A może po prostu się zestarzał i wszystko mu się wymyka spod kontroli.
Myśli galopowały, coraz gorsze, coraz bardziej na NIE, coraz bardziej wątpiące i buntownicze. Coś w środku podpowiadało, że może jednak w tym, co się stało, jest sens, nieśmiało podpowiadało, dlatego jednak złość i zwątpienie brały górę. Z dnia na dzień stałam się zagorzałą przeciwniczką tej SIŁY, która ma moc nad światem – czymkolwiek ona nie jest. A może nie ma żadnej SIŁY, żadnego BOGA? I wtedy…
Postawiłam wodę na herbatę. W garnuszku, żeby było szybciej. I poszłam oglądać transmisję z uroczystości pogrzebowych Pary Prezydenckiej. Oglądałam tak, kiedy moja córcia wzięła lizaka z talerzyka i powiedziała, że musi go umyć. – Po co? – spytałam. – Przecież jest czysty. – Nie jest, upadł na ziemię. Byłam przekonana, że nie upadł, cały czas leżał w talerzyku, ale skoro Madzia nalegała, oderwałam się od transmisji i podążyłam do kuchni, żeby wypłukać jej tego lizaka wodą z czajnika. W kuchni coś syczało. Zdziwiłam się, bo nie przypominałam sobie, żebym coś gotowała. I wtedy spojrzałam na kuchenkę, na której stał garnuszek z dosłownie kropelką wody. Jeszcze chwila, a ta ostatnia kropelka by się wygotowała i… wiadomo, co by było… I wtedy pomyślałam – Ale mi dowaliłeś! Powiedziałeś „Jestem, durna babo, i wcale nie taki, jakim mnie teraz widzisz! Zapamiętaj to sobie! Uratowałem Ci tyłek, więc bądź już łaskawa nie wymyślać takich herezji na mój temat!”.
No jak mam teraz myśleć?...
I druga sprawa. Czy zauważyliście, jak słowa piosenek nabierają innych znaczeń w zależności od sytuacji? Kiedy już nie miałam siły oglądać tych wszystkich relacji, gdybań i przypuszczeń, trumien i zrozpaczonych rodzin, włączałam sobie Radio Wawa. Tam puszczają tylko polskie piosenki. I wyobraźcie sobie wszystkie pasowały do tej tragedii, która się stała. Niesamowite, jak łatwo można było w tych słowach doszukać się wspólnego odejścia Pary Prezydenckiej, nagłych śmierci, tęsknot, żalu z wypowiedzianych słów, których cofnąć już nie można. Choćby „Niepokonani” Perfectu:
Gdy emocje już opadną
Jak po wielkiej bitwie kurz
Gdy nie można mocą żadną
Wykrzyczanych cofnąć słów
Czy w milczeniu białych haniebnych flag
Zejść z barykady
Czy podobnym być do skały
Posypując solą ból
Jak posąg pychy samotnie stać
Gdy ktoś kto mi jest światełkiem
Gaśnie nagle w biały dzień
Gdy na drodze za zakrętem
Przeznaczenie spotka mnie
Czy w bezsilnej złości łykając żal
Dać się powalić
Czy się każdą chwilą bawić
Aż do końca wierząc że
Los inny mi pisany jest.
...
"Jakoż wielka ekspens była" / Cymelia (4)
4 dni temu
